De onlangs overleden oud-archivaris van Arnhem Klaas Schaap verzuchtte wel eens: “Wanneer er een boom wordt gekapt, is in Arnhem de wereld te klein; maar tegen de sloop van een gebouw lijkt niemand bezwaar te maken”.

Hij had gelijk: veel mooie gebouwen zijn na de oorlog gesloopt. Het lijkt wel of de verwoestingen in de oorlog en de rücksichtslose dadendrang in de wederopbouwtijd hebben geleid tot een vorm van gelatenheid. Arnhem is een lelijke stad; het doet er niet zoveel meer toe.

In deze lezing  zal Wim Lavooij, stedenbouwkundige, proberen uit te leggen wat bestuurders, stedenbouwkundigen, projectontwikkelaars en ook de Arnhemmers heeft bewogen om na de oorlog alsnog zoveel vaak mooie gebouwen te slopen. Welke ideeën hadden zij en waarom ging dat ten koste van gebouwen die we nu monumentaal en onvervangbaar zouden noemen?

Wim Lavooij zal ook ingaan op nieuwe bedreigingen, zoals de energietransitie, functieverlies (kerken, winkels) of de kennelijk onstuitbare vraag naar woningbouw.